‘Niets gaat over’: geen Kleenex-reportage over busramp Sierre, maar een ode aan het leven

'Het Scheldepeloton’ op Canvas was hartverscheurende televisie over de romantiek en het risico van de koers.

De keuze voor net die drie getuigen zorgde ervoor dat telkens een delicaat facet van de complexe problematiek wat zonlicht ving.

‘Charlatan’ laat je op prachtige wijze kennismaken met de échte Arno.

‘Door zijn zelfmoord heeft mijn zoon ons leven teruggegeven’, snikte Paul in ‘Als je eens wist’ en dat was volledig te begrijpen

Ondanks al het leed is 'Niets gaat over' een beklijvende ode aan het leven geworden.

Als kijker zit je helemaal mee in de zoektocht, hoe hopeloos die soms ook lijkt.

Wat deze reeks de moeite maakt, is dat Vandenbrouckes verhaal zoveel verder gaat dan de gemiddelde sportdocumentaire. 

Een portret in zijn puurste vorm

Er zit een vreemd soort muzikaliteit in hoe ze met elkaar praten, bijgestaan door de hoorapparaten waarmee ze allebei worstelen, en dat herkennen is maar één van de vele talenten waarmee makers Ellen Pollard en Marie De Hert begiftigd zijn.

In "vijfsterrendocu" 'Dag Ma' wordt die problematiek niet uitgelegd, maar getoond. Zonder franje, met slechts hier en daar een streep muziek. Er zitten tranen in, maar zeker ook humor. Het leven van oudere en kwetsbare mensen zoals het is – en zoals we het op tv veel te zelden te zien krijgen.

Door de getuigen in het programma niet tot hun verslaving te herleiden, maar zowel hun kwetsbaarheid als hun kracht te laten zien, brengt ze ook een eerbetoon aan hen. Dat is niet sentimenteel, maar wel authentiek en ontroerend mooi gebracht.

'Als je eens wist' over het taboe rond geweld tussen zussen en broers: harde, maar noodzakelijke televisie.